دریافتی از حکایتی
در داستان زندگی حضرت یونس(ع) نکته ای وجود دارد که گمان می کنم برای کسانی که به هرنحوی در موضعی قرار دارند که از دین سخن می گویند و ترویج و تبلیغ آموزه های دینی میکنند، خالی از استفاده نباشد. و آن نکته بطور خلاصه این است که در هنگامی که حضرت یونس(ع) به علت ایمان نیاوردن قومش و آزار و اذیت ها یی که از جانب آنها متحمل شده بود، از خداوند عذاب آنها را خواستار شد ، دراین میان دو تن از یاران ایشان در باره این درخواست حضرت یونس (ع) در دو موضع مخالف هم قرار گرفتند یکی بنام ” روبیل “ که انسانی عالم ، حکیم وشهره به دانایی و دلسوزی بود و دیگری ” تنوخا “ که مردی بود زاهد و عابد ولی از علم وحکمت بهره ای نداشت ، به همان اندازه که « روبیل » از سر شفقت و دلسوزی سعی داشت حضرت یونس را از تصمیمش باز دارد بیشتر از آن « تنوخا » اصرار بر تعجیل در عذاب داشت و یونس را هم تشویق به این کار می کرد ، به هر صورت یونس(ع) و تنوخا به انتظار رسیدن عذاب از شهر بیرون رفتند اما روبیل همچنان در پی قانع کردن مردم به توبه و دست برداشتن از لجاجت و بدکرداری آنها بود تا شاید جلوی عذاب بر آنها گرفته شود که البته اینگونه هم شد. آن قوم دست از لجاجت برداشت و عذاب هم برداشته شد . دراینجا سخن در شیوه و نوع مراوده دو انسان دینداراست که هر دو دغدغه دین دارند و از دین می گویند و هر دو هم همنشین با یکی از انبیاء الهی هستند اما یکی مشفقانه تا آخرین لحظات در پی بیدار کردن و آگاهانیدن مردم است ودیگری از سر خشم درآرزوی معذب شدن آنها و نتیجه مطلوب هم پیش روی ماست . روبیل نماد دیندارانی ست که در تلقی آنها گناه نه به معنای جرم بلکه بیماری ست از اینرو مشفقانه و طبیبانه بی اجر و مزد در پی تیمار بیمارانند . وتنوخا نماد دیندارانی ست که گر چه خود صالح اند اما خطای دیگران را بر نمی تابند ونزد ایشان گناه کاران مجرمند و سزای مجرم هم مشخص
