آیا ، من نیز ، در روزگار آمدنت هستم ؟
بخشهایی از شعر زیبای « روز ناگزیر» سروده قیصر امین پور درباره امام عصر(عج)
.
این روز ها که می گذرد، هر روز
احساس می کنم که کسی در باد
فریاد می زند
احساس می کنم که مرا
از عمق جاده های مه آلود
یک آشنای دور صدا می زند
آهنگ آشنای صدای او
مثل عبور نور ، مثل عبور نوروز ، مثل صدای آمدن روز است
آن روز ناگزیر که می آید
روزی که عابران خمیده ، یک لحظه وقت داشته باشند
تا سر بلند باشند ، و آفتاب را ، در آسمان ببینند
...
آن روز
پرواز دست های صمیمی
در جستجوی دوست
آغاز می شود
...
روزی که دست خواهش، کوتاه
روزی که التماس گناه است
و فطرت خدا
در زیر پای رهگذران پیاده رو
بر روی روزنامه نخوابد
و خواب نان تازه نبیند
...
روز وفور لبخند ، لبخند بی دریغ ،لبخند بی مضایقه چشم ها
آن روز ، بی چشمداشت بودن لبخند ، قانون مهربانی است
...
روزی که روی قیمت احساس ، مثل لباس ، صحبت نمی کنند
پروانه های خشک شده، آن روز ، از لای برگ های کتاب شعر ، پرواز می کنند
و خواب در دهان مسلسل ها ، خمیازه می کشد
و کفش های کهنه سربازی ، در کنج موزه های قدیمی ، با تار عنکبوت گره می خورند
...
روزی که سبز، زرد نباشد
گل ها اجازه داشته باشند ، هر جا که دوست داشته باشند ، بشکفند
دل ها اجازه داشته باشند ، هر جا نیاز داشته باشند ، بشکنند
آیینه حق نداشته باشد ،با چشم ها دروغ بگوید
دیوار حق نداشته باشد ، بی پنجره بروید
آن روز ، دیوار باغ و مدرسه کوتاه است ، تنها ، پرچینی از خیال
در دوردست حاشیه باغ می کشند ،
که می توان به سادگی از روی آن پرید
روز طلوع خورشید ، از جیب کودکان دبستانی
روزی که باغ سبز الفبا ، روزی که مشق آب، عمومی است
دریا و آفتاب ، در انحصار چشم کسی نیست
روزی که آسمان ،در حسرت ستاره نباشد
روزی که آرزوی چنین روزی ، محتاج استعاره نباشد
ای روزهای خوب که در راهید! ،
ای جاده های گمشده در مه!
ای روزهای سخت ادامه!
از پشت لحظه ها به در آیید!
ای روز آفتابی
ای مثل چشم های خدا آبی!
ای روز آمدن!
ای مثل روز، آمدنت روشن!
این روزها که می گذرد، هر روز ،
در انتظار آمدنت هستم!
اما
با من بگو آیا ، من نیز
در روزگار آمدنت هستم؟
